W tym roku przypada 130 rocznica ustanowienia Nagrody Nobla, zgodnie z ostatnią wolą zapisaną w 1895 r w testamecie Alfreda Nobla. Zgodnie z tradycją noblowską, nagrody wręczane są co roku 10 grudnia w Sztokholmie, podczas prestiżowej ceremonii zorganizowanej przez Królewską Szwedzką Akademię Nauk. W tym roku Komitet Noblowski w dziedzinie chemii wybrał trzech naukowców – prof. Susumu Kitagawę z Japonii (ur. 1951, Japonia), prof. Richarda Robsona z Australii (ur. 1937, Wielka Brytania) oraz prof. Omara Yaghiego ze Stanów Zjednoczonych (ur. 1965, Jordania), dzieląc nagrodę na trzy równe udziały pomiędzy laureatów oraz dodając intrygująco krótkie uzasadnienie – „za rozwój sieci metaliczno-organicznych”.[1]

Bibliografia

[1] https://www.nobelprize.org/prizes/chemistry/2025/prize-announcement

Dr hab. inż. Wojciech Bury, prof. UWr ukończył studia magisterskie w 2004 roku na kierunku technologia chemiczna na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej (WCh PW).Na WCh PW podjął studia doktoranckie w grupie prof. Janusza Lewińskiego i pod jego kierunkiem w 2008 roku obronił rozprawę doktorską. W 2009 roku rozpoczął pracę na PW jako adiunkt, a w latach 2011‑2014 przebywał na stażu naukowym w Northwestern University w Evanston (USA) w zespole prof. Josepha T. Huppa, gdzie rozpoczął swoją przygodę naukową z materiałami typu MOF. Od 2016 roku podjął pracę badawczą (projekt NCN Sonata Bis) w Zespole Katalizy i Chemii Koordynacyjnej, kierowanym przez prof. Annę Trzeciak, na Wydziale Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. W 2020 uzyskał habilitację, a od 2024 roku jest kierownikiem Zespołu Chemii Retikularnej i Katalizy. Prof. Wojciech Bury jest stypendystą programu „Start” Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, laureatem nagrody Premiera za rozprawę doktorską (2009) oraz habilitacyjną (2021), stypendystą Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców oraz laureatem Nagrody Świętosławskiego II stopnia Warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jest współautorem 62 publikacji w czasopismach o zasięgu międzynarodowym, o łącznej liczbie cytowań wynoszącej ponad 10 000 i indeksie h = 36 (wg Google Scholar). Za swoje największe dotychczasowe osiągnięcia uważa zaprojektowanie i otrzymanie cyrkonowego materiału MOF oznaczonego symbolem NU-1000 oraz opracowanie metod postsyntetycznych modyfikacji tego typu materiałów.